آتش زیر خاکستر

سنگ را وا کرده و بال پرستو بسته اند
رود را زنجیر بر پای تکاپو بسته اند
کس نمی داند چه باغ است اینکه مرغانش همه
سر به زیر بال، منقار از هیاهو بسته اند
چاره ی ناچارمان، کوبیدن مشت است اگر
با کُلونی آهنین، در را از آن رو بسته اند
جز شکستن، راه دیگر تا رسیدن نیست، نیست
آرزو را آینه بر روی زانو بسته اند
این فرشته، کی قضاوت می تواند بسته چشم؟
دستمال تیرگی بر دیده ی او بسته اند